پذیرفته شده برای پوستر

¹راهله استادهاشمی ؛ ²اکبر برزگرقاضی؛ ³قاسم صفاپور؛ ³محمد پورخاکی

¹عضو هیات علمی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی

²کارشناس ارشد پژوهشی

³کارشناس جنگل و مرتع

در کشور ایران که سطح وسیعی از آن دارای آب و هوای خشک و نیمه خشک است و در نتیجه، اکوسیستم‌های شکننده و آسیب‌پذیری دارد، جنگل و پوشش گیاهی از اهمیت مضاعفی برخوردار است. بنابراین به منظور جلوگیری از فرسایش و بازسازی مکان های طبیعی تجدید شونده در مناطق نیمه خشک، بررسی همه جانبه ای در زمینه جنگلکاری و ایجاد فضای سبز از طریق اتکاء به آب باران الزامی می باشد.
در این بررسی برای دستیابی به مناسب ترین شیوه جنگلکاری (پنج روش مختلف کشت) و انتخاب سازگارترین گونه ها (پنج گونه درختی و ده گونه درختچه ای) با استفاده از آب باران، آزمایشی برای اولین بار در شیب های جنوبی کوه عون بن علی تبریز در سال 1374 پیاده شد. درصد زنده مانی، ارتفاع نهال ها و قطر گونه های درختی بین سال های 1374 الی 1381 اندازه گیری گردید.
اگرچه تجزیه واریانس داده ها از لحاظ درصد زنده مانی در سال 1381 تفاوت معنی داری را در بین پنج نوع روش کشت نشان نداد اما درصد زنده مانی کلیه گونه های درختی مورد مطالعه به طور غیرقابل انتظاری بالا بود و به ترتیب برای بنه، کاج زرد ، ارس چینی، اقاقیا و کاج سیاه اتریش برابر با 17/87، 17/82 ،7/77، 83/73 و 67/44 درصد بود. بنه با 32/14 سانتیمتر رشد طولی مطلق، 03/12درصد رشد طولی نسبی و 55/ 17درصد رشد قطری نسبی برترین گونه در بین درختان شناخته شد.
از بین درختچه ها تعداد شش گونه، درصد زنده مانی بالاتر از 75 درصد داشتند که از 5/90 درصد در بادام کوهی تا 75 درصد در تاغ نوسان داشت و گونه های بادام شرقی (1)، نسترن وحشی، بادام شرقی (2) و پورشیا به ترتیب با 90، 90، 85 و 33/83 درصد زنده مانی به عنوان گونه های درختچه ای سازگار در کوه عون بن علی تبریز شناخته شدند.

دیم؛ سازگاری؛ جنگلکاری؛ گونه های درختی؛ گونه های درختچه ای

جنگل شناسی و اکولوژی جنگل